Koszary rudackie

Dawne pruskie koszary, w których wojsko stacjonuje od ponad 140 lat.

Niedługo po rozbudowie toruńskich umocnień o zewnętrzny pierścień fortów, oddano do użytku pierwszy po lewej stronie Wisły zespół koszarowy. Zlokalizowano go przy drodze dojazdowej do Fortu V (dziś Fort XV), obok linii kolejowej do Kutna. Nowe koszary, nazwane Rudacker-Baracken, składały się z ośmiu budynków wykonanych techniką fachwerkową (tzw. pruski mur). Trzy największe obiekty przeznaczono dla żołnierzy, pozostałe spełniały funkcje administracyjno-gospodarcze oraz zaplecza dla konnego taboru. Pierwszą jednostką zakwaterowaną w nowych koszarach we wrześniu 1885 r. był batalion fizylierów, należący do 21 Pułku Piechoty im. von Borcke. Ze względu na ogromne potrzeby kwaterunkowe rozrastającego się garnizonu, szybko podjęto decyzję o rozbudowie rudackich koszar. Wkrótce, po obu stronach pierwszych budynków, pojawiły się trzy nowe kompleksy koszarowe, zajęte w większości przez artylerzystów. Łącznie zbudowano kilkadziesiąt obiektów o różnym przeznaczeniu. Na terenie zajętym przez rozbudowane koszary znalazł się też wzniesiony w 1889 r. batalionowy schron piechoty – Hangar Wschodni. W tym samym czasie po południowej stronie koszar zbudowano pełnowymiarową strzelnicę karabinową.

Po przejęciu twierdzy przez Wojsko Polskie w 1920 roku, każdy zespół koszarowy rudackiego kompleksu otrzymał swoją nazwę. Najstarszy nazwano Koszarami Zajączka I, na południe od niego znajdowały się Koszary Kątskiego. Obszar na zachód od koszar Zajączka I zajęły Koszary Pułaskiego, a Hangar zachodni, wraz z budynkami zaplecza, nazywał się Koszarami Zajączka II.

Po II wojnie światowej Koszary Rudackie wciąż należały do artylerzystów. Dopiero na początku XXI w. część budynków zdemilitaryzowano i pozostawiono bez opieki, co doprowadziło do ich dewastacji. W następnych latach większość z nich rozebrano, ale kilka – po dokonanej renowacji – przeznaczono na cele mieszkalno-usługowe.

Autor tekstu: Adam Kowalkowski. Autor fot.: Michał Targowski